Eadar sliabh agus cladach, ó Iorras go Málainn Mhór, atá Gaeltacht Thír Chonaill, mar bheadh sí ag casmairt le fiántas na farraige móire. Is iomaí fail agus cneá ar na cladaigh chéanna, is iomaí colm agus gág iontu, de thairbhe an chomhraic sin a thosaigh sula dtáinig Parthalán go hInis Samhaoir, sea, agus sula dtáinig blianta nó laetha chun an tsaoil as broinn chian cheoch na haimsire. Tá an brablach tanaí domasaí atá mar úir ann ina luí ar na creagacha is sine ar an domhan; tá grágáin go fras ann – buna na gcrann mór a mbíodh an eilit ag dul i bhfostó iontu sula gcuala Éire guth daonna riamh. Ní inseoidh neach saolta goidé mar cuireadh síol an fhraoigh atá le fáil go fóill, d’ainneoin curaíochta, síos go fíorbhéal an láin mhara. Níl seanchas lena inse féin cé a chuir an chéad spád ann. Ach is furast a dhreach a shamhailt sula ndeachthas a bhaint barr as: malacha agus riobaill fhada na gcnoc agus blár de chaorán rua ag a mbun, agus lochanna ciúine á mbreacadh agus tuilteacha ag caismirnigh le fána. Cuanta ag tochailt idir na beanna arda gágacha breaca: cuanta a mbíodh uafás an domhain iontu teacht na hoíche, go díreach mar a bhíos anois. Tránna a bhíodh ag búirigh nuair a bhíodh an drochaimsir sa trian deireanach dá suan; tránna a bhíodh ag búirigh mar a bheadh fearg agus tuirse gan aithris orthu fán chascairt sin na dtonn agus na gcladach.